Swimming

Swimming
rfen

Marina

"Sempre recordem allò que mai no ha succeït"

About

Marta González Crivillers. Swimmer. Vic.

Entradas Populares

Followers

Blogger templates

Blogroll

Crivi. Amb la tecnologia de Blogger.

Blogger news

Blogroll

30 de des. 2012
¡Ay! Sí, las siento. Siento unas ganas irremediables de escribir, y es que a mí me pasa muy a menudo. Y cuando me entran esas ganas es casi imposible resistirme. Mañana empieza un nuevo año y como muy bien se dice, año nuevo vida nueva. Y también año nuevo, nuevos objetivos, nuevas ambiciones, nuevas fuerzas renovadas, nuevos momentos únicos, nuevas sorpresas, nuevas esperanzas... En fin, es como empezar a escribir otro capítulo de tu vida, que a medida que pasan los días, las páginas se van llenando de experiencia e historia propia. ¿Y qué deseo yo para este año 2013? Pues la verdad, que continúen las cosas como van y si pueden ir mejor, adelante. Tanto a nivel personal, como a nivel académico y deportivo. Hay que seguir haciendo las cosas como las hacemos habitualmente, y si hay algo que se debe cambiar porque no ha salido del todo bien, ¡a cambiarla! Espero que en este año 2013 os vaya a todos genial y si por alguna razón el 2012 no ha salido como tenía que salir, no os desesperéis, todo lo que sube: baja, pero lo que baja acaba subiendo.

Voy a intentar definir mis mejores momentos del 2012 porque pienso que no hace falta mencionar los peores.

A nivel personal creo que mi mejor momento fue cuando nació mi prima, que ahora tiene los ocho meses y cuya madrina es una servidora. Me alegré mucho al saber la notícia. Tendríais que ver las carcajadas que se pega con mi hermana (que es la mejor canguro del mundo) y yo.
También haré un pequeño apunte: los días que paso con mi hermana y mi madre. Suelen ser bastante divertidos, tanto, que incluso terminamos llorando de la risa. Estar con la família tiene que ser casi lo más importante del mundo y si eso no falla, normalmente se es feliz.

A nivel deportivo mi mejor momento fue el volver a las piscinas cinco meses y pocos días de mi operación en la rodilla. Ya casi ni me acuerdo cuando nado que me han operado, es insignificante, pues gracias a la ayuda de mi entrenador en aquel momento y los de ahora, mi preparador físico de antes que aún me ayuda y   los médicos y fisios que estuvieron y están siguiendo la evolución me han recuperado al 100%. Debo agradecerles toda mi recuperación a todos ellos. Se tiene que decir que al cabo de unos meses las muletas pueden llegar a ser bastante divertidas, te acostumbras. Mencionaré también un entreno que hicimos en la piscina de fuera como anécdota. Fue un día tormentoso y tuvimos que salir. Salieron todos tan rápido que me quedé yo, a fuera, sin que nadie me pudiera acercar las muletas (en aquel momento entonces no podía andar) y tuve que "caminar" hacia ellos sin ayuda. Recuerdo que después tuve que aguantar la riña de mi médico. A pesar de esto fue un día divertido.
Mención especial a mi entrenador de las últimas temporadas, Luis Rodríguez, que a pesar de todo confió en mí en todo momento y me ayudó mucho cuando yo pensaba que tardaría más tiempo en volver a mi estado óptimo de forma física. Muchas gracias.

A nivel académico, no puedo destacar gran cosa. Ha sido todo muy normal, me ha ido según lo previsto y de momento está saliendo igual de bien. Puedo decir que he aprendido una nueva forma de pasar el rato: escribir. Bueno, ya lo veis vosotros en mi blog, me gusta escribir y gracias a unos profesores he podido sacar lo que realmente me gusta hacer (aparte de la natación) y porque no pensar que algún día pueda dedicarme un poquito a escribir algo grande.

¿Del 2012 al 2013 puedo decir que ha cambiado algo en mí? Pues sí, mucho. Demasiado para poder ponerlo todo pero suficiente para ir creciendo como persona. Y a nivel de lo que ha estado pasando en el mundo, pues no sé qué deciros, tengo mi opinión y tengo criterio, pero sería como explicar la bíblia y no es mi intención.

Para finalizar, me gustaría añadir una pequeña lista de libros (para a los que nos gusta leer) que me parecen de 9 o 10, o sea, muy buenos.
De Carlos Ruiz Zafón (novela por entregas):
1. Marina que a pesar de ser una novela para jóvenes es, muy recomendada, para todas las edades.
2. La trilogía del Cementerio de los Libros Olvidados que incluye: La Sombra del Viento, El juego del Ángel y El Prisionero del Cielo.
De Camilla Läckberg (policíaca):
Los seis títulos que tiene de la saga de la escritora Erika Falk y el policía Patrick Hedströn. Muy buenos en este género.
De Ken Follet (novela histórica):
La caída de los gigantes
El invierno del mundo
Es un gran autor con una impecable manera de describir el horror de la segunda guerra mundial entre otras guerras y la auténtica realidad de lo que era vivir en estas épocas.
De Eduardo Mendoza
Sin notícias de gurb Es una pequeña novela bastante surrealista, muy cómica.

¡¡Buena entrada de año a todo el mundo!!
24 de des. 2012
Hoy es un día especial, unos celebran el Tió (en mi caso) y otros celebran nochebuena. Os prometí que hoy tocaba leer la segunda parte de La Habitación de Hielo, y no voy a defraudaros. Espero que entre fiestas y regalos podáis leerme un poquito, me da igual cuándo, solamente leedlo. Aprovecho este efímero momento que tengo para dejaros La Habitación de Hielo cada vez más perfilada y también aprovecho para saludaros y deciros que: ¡Feliz Navidad!

Ahí lo dejo, espero que disfrutéis:

LA HABITACIÓN DE HIELO (PARTE 1 y 2)

Hay una habitación, muy blanca, casi pura. Estoy sentada en un extremo de la habitación. En el medio, mi padre. La habitación y mi padre. Solamente eso es ahora mi mundo, mi vida. Mi padre no dice nada, no puede. Simplemente estoy allí para estar con él, y aunque no me guste lo debo hacer. Hay ciertas máquinas entre otros muchos obstáculos que impiden que yo ahora mismo sea feliz estando con mi padre. Él y yo en una habitación y sin poder decirnos nada. Es muy triste, lo sé, y cargo con ello. De hecho, llevo cargando con ello desde hace un año atrás. Pero ya queda poco. Tanto si yo quiero como si no, esto acabará y luego nada más… sí, una incalculable tristeza que me desgarrará por dentro cada noche y me quitará un sueño que no me devolverá jamás. Miro la ventana. Hace un día estupendo, uno de estos días en los que tienes que salir y disfrutar de ser feliz y libre. Y yo aquí, sentada en una silla muy cómoda pero que al mismo tiempo odio profundamente. Me mata y no puedo aguantar ni un segundo más sentada en ella, y al lado, mi querido padre. Nuestra habitación da a la terraza de la primera planta. No hay nadie fuera, de hecho, los que estamos aquí no tenemos tiempo para estar fuera saboreando el día a día, no se nos permite ni lo permitimos. Estamos en pleno verano, finales de julio, tendríamos que estar todos en un país desconocido y extranjero o tropical, en un hotel o pensión, ahora ya qué más da imaginar y soñar con lo imposible. Estaríamos allí los cuatro, y me refiero a los cuatro juntos otra vez como antes, gozando de unas buenas y merecidas vacaciones. Pero no me sobra el tiempo, me falta. Cruzaría el espacio-tiempo para capturar este tiempo que no tengo, haría lo imposible para agarrarme a lo que ya no es posible. Desearía volver atrás para sanar lo que ahora ya es irreversible. En este preciso momento es cuando pienso en lo que podríamos haber sido sin este suceso. Sobre todo, en lo que hemos sido, porque al fin y al cabo somos lo que hemos vivido, lo que hemos sufrido, amado, sentido… somos todo. Abajo hay un parque, un lugar hermoso en medio de un silencioso pero letal infierno, un lugar donde reflexionamos sobre nuestras cosas, donde nos evadimos de nuestros pensamientos y nos camuflamos entre las almas inconscientes que deambulan por este sitio. Las percibo. Si cierro los ojos, siento oleadas que vienen y van sin sentido, suspendidas en el aire. Me horroriza bastante pensar por qué están aquí todas estas almas sin rumbo. Es escalofriante. Si miro el cielo, hoy más claro que nunca, puedo intentar relajarme y darme un respiro, pero me es imposible estar relajada en estos momentos.

Un sonido me despierta de mi subconsciente. Viene de la puerta de cristal por donde se puede acceder a la terraza. Un hombre un poco voluminoso se ha dado un golpe. Estaba la puerta cerrada. Me imagino que no la habrá visto, también él sumido en sus preocupaciones. Podría parecer gracioso en situaciones normales, pero para mí resulta algo irónico, dado la situación en la que me encuentro. No me río. Aunque intentase esbozar una leve sonrisa, tengo la felicidad encerrada bajo llave muy adentro y aún no sé dónde se encuentra, no puede salir. Me vuelvo a la habitación, me entristece, y mucho. Hay un televisor, sin uso, porque aquí no necesitamos para nada televisores ni siquiera radios. A quién le importa, estando aquí, en una desolada habitación saber qué pasa en el país, si como siempre terminan hablando de la crisis o de las guerras internacionales que no dan tregua final.

Estoy aquí desde hace veinte minutos y no me he fijado en cómo es realmente la habitación. Al principio lo que más me atrae la atención es mi padre. Yace en una típica cama de hospital con su mando para bajar y subir y mover la cama de unas formas que pueden llegar a ser terriblemente incómodas. Me cuesta mucho describirlo. Lloro por dentro y mi pobre corazón inundado no aguanta más y se desborda dentro de mí. Se me entristecen los ojos y ya empiezan a llenárseme de dolor que cae al vacío sin hacer ruido, estoy llorando. Me paro casi al instante, no puedo hacer esto ahora, mi padre me siente aún, sabe que estoy aquí y no puedo desvanecerme delante de él dejando ver a la pobre chica asustada por lo que se avecina. No puedo permitir que me vea así de mal, si estoy aquí para estar junto a él tengo que ser fuerte y aguantar un poco más. Me seco las lágrimas y me vuelvo hacia mi padre. Está sedado. Tiene un respirador que le ayuda a poder mantener este hilo de vida que le queda y lucha por quedarse. A pesar del dolor que almaceno dentro, siento un inmenso orgullo, estoy muy orgullosa de mi padre. No he visto que él haya dado nunca un paso hacia atrás en este camino, ni un solo minuto, ni siquiera un solo segundo. Dudo que él se dejara vencer tan fácilmente. Es un gran luchador y lo será para siempre. Tiene la barriga hinchada y por las sábanas se deja ver un fluido amarillento procedente del hígado. Sé que puede ser repugnante pensar que de tu padre sale un asqueroso líquido, pero eso pasa cuando uno padece esta enfermedad. Ahora, me asaltan muchos recuerdos…

- ¡Papá, papá! ¿Me puedes explicar qué son estas espadas curvas?
- Hija mía, estas espadas eran las armas que utilizaban los árabes y si no recuerdo mal, se llaman cimitarras, pero ésta en concreto, se llama Saif.
- ¡Oh! Papá, ¿y las usaron para conquistarnos a nosotros?
- Sí, pero recuerda que estas espadas para ellos eran como un símbolo, simbolizaban a Alá que era su Dios. Creo que he leído algún libro y creo que estas espadas no fueron las únicas que utilizaron los árabes en nuestra conquista. Creo recordar que había unas llamadas jinetas, que eran otro tipo de espadas, pero con la hoja recta y una empuñadura a veces de oro con pequeños detalles.
- ¡Cuánto sabes, papá!, ¿algún día me podrás enseñar todo lo que sabes? Me gustaría poder saber tanto y conocer muchas culturas e historias diferentes, conocer muchos lugares y mitos. ¡Me gustaría algún día, ser como tú! ¡Te quiero mucho, papá!
- Y yo también a ti, hijita. Cuando seas mayor y puedas leer mis libros, sabrás casi tanto como yo. Pero esto solo cuando seas mayor porque, si no, no podrás entenderlos, te los guardaré para que un día, si tienes ganas de leerlos, te los leas todos de una vez, ¡ya verás qué divertida puede ser la lectura!
- ¡Qué ganas tengo de ser mayor! Yo, como tú, leeré mucho. Te lo prometo, papá.

Qué tiempos aquellos, ahora lo recuerdo con mayor fuerza. Creo que esta promesa, la estoy cumpliendo papá. Estoy leyéndome muchos libros y me gustan mucho, y cuando sea mayor seguro que voy a leer los tuyos.

No puede ser cierto lo que le está pasando a mi padre, no es justo. Cuando lo veo sedado no puedo reprimir mis lágrimas. Es muy duro saber que no se va a despertar jamás. ¡Y pensar que ayer me despedí de él sin que él lo supiera! Aún recuerdo lo que nos dijeron los médicos, la fatal noticia que ya sabíamos desde enero iba a cumplirse en breve. Lo sedaron para que no sufriese. Estos últimos días han sido los más duros. La morfina puede llegar a ser terrible para nuestro organismo. He visto como de golpe mi padre me decía que un hombre se había tirado por el balcón y que mi prima llegaba con un pelo un poco extravagante. Todas estas alucinaciones me han asustado un poco, sí. Que tu padre te diga convencido totalmente de que ha visto una cosa irreal es un poco extraño. He visto como mi padre se ponía a llorar sin ningún sentido aparente, y como algo que le decías hacía que se derrumbase su mundo. He visto a mi padre estar bien por la noche y estar desvanecido por la mañana. He visto como lentamente se me iba yendo su ser… 

Fin parte 1

Recuerdo que todo iba bien. Le habían extirpado ya el tumor y nos dijeron los médicos que había salido muy bien. Entonces… ¿Por qué se complicó? ¿Por qué todo cambió de rumbo en unos días? y, ¿por qué mi padre? Fue una semana desastrosa, yo estaba en unos campeonatos y me dijeron que papá estaba en la UVI. No podía ser, seguro que no era yo la chica a la cual iba dirigido este mensaje, pero me lo dijeron mis tíos, tenía que ser cierto. La competición entonces se tornó extraña para mí, empecé a nadar mal y sólo pensaba en mi padre. Por suerte, se recuperó muy rápido y pude celebrar los reyes con él. Lo que no sabía entonces era que serían nuestros últimos reyes juntos. 

Recuerdo los pasos de mi madre, su cara, blanca como la pared. Las miradas de mis primas, llenas de lágrimas, deambulaban por el comedor. La casa parecía más fría de lo normal. Me lo dijo. –No. Esto fue lo primero que dije. ¿Qué estás diciendo mamá?, ¿Te estás escuchando? No reaccioné hasta al cabo de unos segundos muy largos, pero no me salían las lágrimas, sentía rabia, muchísima rabia. No podía ser, era una broma de muy mal gusto. Mi madre me intentó explicar de alguna forma lo que había sucedido. A mi padre le habían practicado dos TACs, el primero después de la operación y el otro, recién salido de la UVI. Era increíble. En una sola semana, en una dichosa semana, de repente aparecieron manchas negras por todo el hígado. Del colon y el estómago se había transmitido el cáncer hacia el hígado. Un órgano vital. Vital, que quiere decir que es necesario para vivir. Esto solo podía significar una cosa: mi padre se moría. Lloré durante unos escasos segundos. Mi madre nos abrazó, a mi hermana y a mí. Me empezó a salir la rabia que tenía y empecé a culpar a los médicos. Los culpé de que mi padre estuviera así cuando en realidad fueron ellos los que día tras día lo intentaron todo para curarlo. Pero no tienes tiempo de pensar en esto cuando se te dice tal noticia. En este instante eres egoísta. Exploté de rabia, no podía ni si quiera intentar razonar nada de lo que me decían pues me había quedado bloqueada. No quería hablar con nadie, no quería que nadie supiese lo que estaba pasando excepto una persona, mi mejor amiga por aquel entonces. Fuimos al comedor para empezar a comer. Fue una comida gélida, las palabras se quedaban a medias, los pensamientos ni siquiera eran pensados y las miradas… púas envenenadas de auténtica verdad que todo el mundo quería evitar. La tele era un sonido omnipresente, nos susurraba al oído palabras que se perdían antes de poder recordarlas. Quería compartir mi tristeza. No quería cargar conmigo tal peso, me caía, necesitaba apoyo, tan solo uno, y sabía exactamente dónde tenía que buscar.

Llegamos a casa, todas necesitábamos nuestro tiempo, se nos había atragantado alguna cosa y no sabíamos cómo digerirlo. Me tumbé en el sofá, sin ganas, y cogí el ordenador. Lo encendí y escribí un ‘hola’. Con esto bastó. Bastó para que mi amiga se diera cuenta de que algo no iba bien. Le situé un poco para atenuar el impacto de la inminente noticia. Se lo expliqué todo tal y como había sucedido. No me decía nada, yo tenía suficiente con que me escuchase. De algún modo u otro yo sabía que ella me estaba escuchando a través de la pantalla. Se le encallaron las palabras y ¿a quién no? No le culpo por no saber qué decir y no lo haré nunca. Sentía como parte de mi tristeza se iba consigo, esta sensación no me gustó y, aunque me alivió por un momento, sentí que no debería haberla involucrado en el proceso. Sabía que al otro lado del ordenador mi amiga lloraba y, lentamente, yo me iba deshaciendo hasta dejar caer mis lágrimas. Por fin había conseguido llorar más de un minuto. No pude contener lo que realmente me oprimía y tuve que dejarlo ir hasta hastiarme de llorar. Había comprendido, al fin, lo que suponían las palabras de mi madre y aprendí lo que supondrían hasta que llegase el momento que poco a poco se iba acercando.

(Continuará…)
CRIVI J
16 de des. 2012
¿Sabéis qué día es hoy? Un día cualquiera diréis muchos de vosotros. Pues no, para un enfermo de cáncer no es un día cualquiera. Es otro día importante en el que necesita de toda su fuerza y de los demás para luchar contra algo que le consume y crece dentro de él. Luchar todos los días es lo que hacen todas las personas que padecen dicha enfermedad, y también luchan todos los días aquellos que pierden a alguien por culpa del cáncer, pero hoy, gracias a la Marató de TV3 personas ajenas al cáncer se suman a esta lucha intensa, aportando su granito de arena, que junto a los muchos otros, pueden mover grandes montañas de arena. Hoy es un día excepcional, un día solidario y un día en que no existe la crisis porque ante esta gran causa uno se mueve y quien no se mueve es porque no puede y no porque no quiera. Si alguien me lee durante estas próximas horas, aún está a tiempo de llamar al 905 11 50 50 y donar aunque sea un euro, pensaréis que quizá sea insignificante, pero un euro de una persona, de dos, de mil, de cinco mil, hacen crecer este euro.
  Especialmente esta marató de tv3 me llega mucho al corazón, porque pasé exactamente por una situación así. Mi padre padeció cáncer, mi abuela también, pero no solamente fue él o ella quien lo padeció sino que todo su entorno, es decir, mi familia también lo padeció. Es duro compaginar tu vida con esta enfermedad, pero no es imposible. Desgraciadamente, murieron los dos, pero no por falta de lucha, ni de perseverancia, ni de esperanza... pasó y no pudimos hacer nada. No obstante, todo tiene su punto bueno y puedo decir que en mi familia hay auténticos guerreros y uno de los grandes fue mi padre, que me enseñó que nunca se debe tirar la toalla. Aunque él nunca lo supo (que todo iba mal o eso creemos) supo luchar y parecer el hombre más fuerte del mundo...¡Qué digo parecer: lo fue, fue el hombre más fuerte del mundo! pero el cáncer venció. A pesar de todo, mi padre murió de pie y no arrodillado, estuvo allí frente a frente sin parar de luchar y hasta al final, hasta el último segundo. Y sí señor puedo decir bien alto y claro que mi padre fue un gran regalo, un gran padre, un gran luchador, un gran profesor... Me ha servido como claro ejemplo a seguir, y no pienso defraudarlo en nada que haga de ahora en adelante.
   Finalmente, vuelvo a repetir, no cuesta nada colaborar y participar en esta Marató. Cuestan otras cosas, pero esto no. Si creeis que esta lucha vale la pena y los que están día a día luchando merecen vuestro apoyo, adelante.

Muchos ánimos a los que aún están en esta guerra, podéis ganar.
Te quiero papá. 19
11 de des. 2012
Bona nit!
Teniu un desig i és, per més que vulgueu, impossible? Si en teniu, us entenc; és normal, tanmateix, per més impossible que sigui aquest desig no vol dir que no es pugui desitjar... Avui el tema va de desitjos i promeses, ficció i realitat, imaginació i veritat; en conclusió, tot.

¡Buenas noches!
¿Tenéis un deseo y es del todo imposible? Si tenéis uno, os entiendo: es normal; no obtante, por más imposible que sea no quiere decir que no se pueda desear... Hoy el tema trata sobre deseos y promesas, ficción y realidad, imaginación y verdad; en conclusión, todo.

Si pudiésemos deseear algo y alguien nos lo pudiera hacer realidad, seguro que a muchos les resultaria difícil encontrar exactamente lo que quieren. A mí no. Mi deseo no es ni material ni posible pero, pese a todo, si lo pudiera realizar me llenaría el pequeño vacío que tengo.

   Como muchas personas que, desgraciadamente, han perdido un ser querido en algún momento, desearía poder pasar un dia entero con el, sólo un día. Seria, seguramente, el mejor día de mi vida junto a la persona que compartió conmigo el peor día de mi vida, a mi lado. Esta persona es sin duda alguna: mi padre. Como hace "poco tiempo" que le perdí también es normal que aún siga en mis pensamientos. Le podría contar cómo me van las cosas y cómo de feliz veo a mi madre y cómo día tras día, este trio insólito de mujeres que un día perdieron el único hombre de su vida, maduran juntas y lo superan todo. También podría contarle todos mis sueños y quizá podría hacer realidad algunas promesas u otras cosas que dejamos pendientes años atrás. Pero lo que no faltaría jamás en este reencuentro sería la alegría y amor que solía tener a su alrededor y quedaríamos abrazados, él y yo, hasta que la medianoche se llevara mi gran tesoro...

No tengo mucho tiempo así que.. ¡Hasta el próximo día!

7 de des. 2012
Ieeep! Sí, ja sóc aquí. Ho vaig dir, estava de campionats i també estava de setmana d'exàmens (això potser no ho vaig dir) així que el temps el feia servir o per descansar o per estudiar. 
   Veient el 'gran èxit' que està tenint 'La Habitación de Hielo' haig d'anunciar que d'aquí poquet tindreu alguna primícia perquè l'he continuat i, evidentment, el tros que heu llegit no és ni molt menys el que realment he escrit. També haig de dir que per escriure aquesta història ha d'haver-hi el clima adequat, i no sempre hi és.
   Finalment, us deixaré aquí un petit poema, molt petit, tant, que passa desapercebut i la gent s'oblida d'ell i mai més ben dit perquè el seu nom és: L'oblit. Haig de reconèixer que aquest m'agrada perquè és confús ja ho veureu. L'altre poema que té un nom ben original: Mi poema i que per això no el poso (el títol) és el meu primer poema i també va guanyar un concurs juntament amb dos poemes més és diferent dels que últimament heu llegit, però espero que us agradi igualment.

¡Eiii! Sí, ya estoy por aquí. Lo dije ya que esta semana estaba de campeonatos y también de semana de exámenes (esto quizá no lo dije) así que el poco tiempo que tenía lo dedicaba prácticamente todo en descansar y estudiar.
   Viendo el 'gran éxito' que está teniendo 'La Habitación de Hielo' debo anunciar que dentro de poco tiempo tendréis notícias suyas; una primícia. Evidentemente, he continuado escribiéndola y el trozo que leísteis no era más que un pequeño trocito. También tengo que añadir que para escribir esta historia tiene que haber una situación determinada y no siempre es así.
   Finalmente, os dejaré aquí un pequeño poema, muy pequeño, tanto, que incluso pasa desapercibido y la gente se olvida de él y nunca mejor dicho porque su nombre es el olvido, no puedo traducirlo al castellano puesto que no quedaría igual, pero no os preocupeis tengo otro que sí está en castellano, además es mi primer poema y lo escribí cuando tenía unos 12 años así que es especial.


L'oblit


Què és l’oblit sinó un vell record?
Quan la ment ens fa una barrera,
com la passem?
Intentem colgar les seves entranyes
amb bells records?
Com el conill s’amaga de la fera ferotge
tot esperant dolç aliment.
Qui bé defuig de l’oblit
es quedarà en eterna joventut?
Innocent i angelical,
complet ignorant del perill ofuscat.
Deixa fluir vells records petit,
així resultarà la felicitat.
I doncs, bonic, que és l’oblit?

I



Quiero que mi poema sea para vos,
tierno y con dulzura,
lleno de verdaderos sentimientos.
Para vos.

Mil cosas diria sobre el amor que nos aguarda,
como un mantel de seda blanca,
que aún rompiéndose,
cosiría para vos, sólo para vos.

Pero aunque mi corazón muera,
mis sentimientos hacia vos nunca morirán,
perdurarán hasta el último día,
y con ellos, mi amor, su último suspiro.

Pd: Per deixar-vos amb l'intriga us deixo un bocinet de 'La Habitación de Hielo' part 2 (pròximament traduïda al català). La deixo a baix.
Pd: Para dejaros con un caramelo en la boca os dejo un trocito de 'La Habitación de Hielo' parte 2. Ahí va: 

"Fue una comida gélida, las palabras se quedaban a medias, los pensamientos ni siquiera eran pensados y las miradas eran púas envenenadas de auténtica verdad. "