Swimming
Marina
"Sempre recordem allò que mai no ha succeït"
Dades personals
About
Marta González Crivillers. Swimmer. Vic.
Entradas Populares
-
Avui em fa il·lusió ensenyar-vos un escrit que tinc fet des que el meu pare ens va deixar a mi i a la meva família, està ple de sentiments...
-
Buenas tardes a todos, Me propuse hacer un post literario y que solamente fuese para historias o algunas de mis reflexiones. Pues bien,...
-
¡Buenas tardes anaranjadas con lluvia! Sí, y es que el tiempo invita a pensar y a escribir. Quiero informaros de que LHDH4 está en cami...
-
Hoy, os dejo con un tema sensiblón, muy típico, pero que siempre gusta a todo el mundo (con excepciones, claro). ¡Buenas noches Chipirones!...
-
Hoy es un día especial, unos celebran el Tió (en mi caso) y otros celebran nochebuena. Os prometí que hoy tocaba leer la segunda parte de La...
-
Ieeep! Sí, ja sóc aquí. Ho vaig dir, estava de campionats i també estava de setmana d'exàmens (això potser no ho vaig dir) així que el ...
-
¿Sabéis qué día es hoy? Un día cualquiera diréis muchos de vosotros. Pues no, para un enfermo de cáncer no es un día cualquiera. Es otro dí...
Labels
Blog Archive
-
▼
2014
(9)
- ► de desembre (1)
- ► de setembre (2)
-
►
2013
(22)
- ► de desembre (2)
- ► de novembre (1)
- ► de setembre (3)
-
►
2012
(15)
- ► de desembre (5)
- ► de novembre (7)
Followers
Blogger templates
Blogroll
Crivi. Amb la tecnologia de Blogger.
Blogger news
Blogroll
20 de gen. 2014
Buenos noches, queridos lectores!
Deseo que vuestra entrada de año haya sido sino buena, espectacular. Si
pese a haber intentado entrar en el año nuevo bien no lo habéis conseguido,
tranquilos, como dicen: todo puede cambiar para bien. Esperemos que no sea
hacia lo contrario.
El otro día, me encontré en una situación curiosa. Estábamos cenando con
mis compañeros, cuando, de repente, me dieron un papel en blanco. Si me
conocéis, dejarme un papel en blanco, para mí, significa lo mismo que dejarme
con una persona a solas, es imposible no escribir ni hablar… A lo que iba, os
estaréis preguntando qué había que hacer en aquel papel y lo mismo me
preguntaba yo en aquel momento. Mi
entrenador se dirigió hacia nosotros y nos dijo lo que teníamos que escribir en
aquel papel: diez objetivos, sueños, propósitos, promesas... que queríamos que
dentro de unos años se cumpliesen. En mí, se despertaron unas enormes ganas de
escribir aquello, porque tenía la impresión que si aquellos diez propósitos se
cumplían, podría ser la persona más feliz del mundo, sentirme ‘realizada’ como
se dice normalmente. ¿Qué cosas tenía que poner allí? No me voy a engañar, creo
que para mí fue un gran reto saber qué era lo que realmente quería ver en mi
persona de dentro de 20 años (para poner una fecha). Empecé a escribir
enseguida, pues, tenía hace años, algunas de aquellos objetivos en mente. Nos regalaron también una cajita de
madera pequeñita, fue entonces cuando pensé que allí sería su guarida durante
los próximos años, hasta que, un día, llena de curiosidad, encontrara aquel
pequeño baúl (porque no, mi pequeño baúl de los recuerdos, aludiendo a la
típica canción) dónde mis sueños o expectativas de cuando apenas era una chica
de dieciocho años, resurgían de sus cenizas para convertirse en mi realidad, mi
vida… o quizá no.
Lo primero que escribí fue: escribir un libro. Es algo que dicen que hay que
hacer antes de morir, recordemos: tener un hijo, plantar un árbol y escribir un
libro. Pues yo, evidentemente, sin saber de la existencia de esta dicha, ya
hacía años que me había propuesto este, llamémosle, reto, porque para mí lo es.
Hace años que sueño con escribir y hace pocos que escribo, soy joven, pero tengo
muchas ganas de escribir mucho más que un post, ir más allá de los relatos que
cuento en mi blog, algo que me conmueva por dentro y me haga sentir realmente
orgullosa de poder expresarme con tanta belleza y creatividad.
Mi segundo punto fue: visitar el Gran Cañón del Colorado. Y preguntaréis…
¿Menudo cambio, no? Bueno, yo creo que todo el mundo tiene un viaje pendiente,
sea donde sea, tanto si es en el pequeño montículo de detrás de tu casa como si
está en las antípodas. El mío viene desde pequeña también. Un día estaba viendo
con mi padre uno de los documentales del famoso National Geographic ( sí, exacto, todos habéis visto alguno) sobre
el Gran Cañón, y, no sé por qué me dije, yo allí, si puedo, quiero ir algún
día, y sí, aún conservo las mismas ganas de ir, y el documental, también lo
conservo. Quizá otro de estos viajes sería visitar Yellowstone, pero dejo en
primer plano y total protagonismo al Gran Cañón, mi gran antojo y deseo.
El tercer punto, es un sueño que voy a pasar en segundo e incluso tercer
plano, por ahora, hasta cuando llegue su momento, que llegará. Mi sueño es
estudiar bellas artes algún día. Quizá no sea en un marco universitario (porque
con la situación de ahora, lo dudo) pero si en un marco de ‘hobby’ personal.
Hay gente que para mitigar sus horas de aburrimiento, lee, escucha música, hace
manualidades, cose… en mi caso, y también desde hace muchísimos años, cuando me
aburro, dibujo. Y precisamente en este año, más que en los otros, ha quedado
muy olvidado, y no me gusta un pelo, en parte, la culpa la tiene el blog pero
no me importa si es por algo que también me gusta.
Voy a aprovechar que ha salido el tema para hacer un pequeño inciso: a
partir de ahora, cuando acabe todos los exámenes, voy a dedicarme, al menos dos
meses, a dibujar un ‘proyecto’ (quién dice proyecto dice dibujo…) que tengo en
mente, espero que os parezca bien. ¿Qué pasará con el blog? Pues nada, escribir
es mucho más rápido para mí, quizá no escriba tanto, pero voy a seguir
actualizándolo. A mi parecer, escritura y dibujo van de la mano.
Mi cuarto punto, y del cual tampoco voy a profundizar mucho, es ir a unos
JJOO. Este sueño no se entiende si uno no practica algún deporte, yo, como
nadadora que soy, quisiera ir a unos. Dentro de esta lista, y espero que los
nadadores y deportistas me entendáis, este punto quizá no posee toda mi
atención, no le quito importancia porque por algo está en la lista, pero sí
considero otros ámbitos más prioritarios que éste. Aun así, dentro del ámbito
deportivo, es mi gran sueño y mi gran objetivo, y evidentemente, el más
importante.
El siguiente punto, el quinto, ya va más allá. Viene a ser un ‘proyecto’
que tengo en mente, y cuyo título voy a mantener en el anonimato. Hay algunas
cosas que me las voy a guardar para mí.
El sexto, sí se puede mencionar porque ya ha salido. ¿Recordáis los que os
habéis leído LHDH que prometí que leería los libros de mi padre? Pues sí, eso también
es un asunto pendiente. Y como me encanta leer, quizá no vaya a tener ningún
problema, en un futuro, para empezar a cumplir la promesa.
El séptimo es el punto que sería para mí, un aliciente más para acabar mis
estudios. Obtener un doctorado en letras. A ver, este vendría a ser un: si todo
va bien… si cuando sea mayor pueda… si tengo dinero (porque vale lo suyo)… Si
cuando acabe la carrera veo que no se puede, tampoco voy a maldecir mi suerte
ni mi vida, es algo que puede no suceder.
El octavo, el noveno y el décimo, son de ámbito más ‘profundo’,
‘sentimental’. El primero de ellos es una cuestión que siempre se me ha aparecido en mis
pensamientos, como dice en mi blog: és quelcom que sempre m’ha ballat pel cap,
lo siento, no tiene traducción literal, se trata de un impulso que tengo en
querer ayudar a las personas que están solas, aunque sea escuchándolas y
dándoles la compañía que tanto anhelan, añoran o que nunca han tenido. No
querría yo quedarme sola sin nadie, NADIE. Eso incluye, amigos, familia,
compañeros, conocidos… Creo que estas personas tienen mucho que contar, que
desahogarse, que reír y llorar con alguien, porque por definición, los humanos
somos empáticos.
El noveno es una necesidad: Mantener los amigos de verdad (con
‘de verdad’ ya entenderéis a cuáles me refiero) durante toda la vida y a los de
la infancia (que tengo a dos que quiero mucho) i, por qué no conocer a otros.
Yo creo que esto no debería entrar en esta lista porque es algo evidente, pero
me lo he querido apuntar porque la vida da unos giros muy inesperados y nunca
uno puede saber dónde puede estar y cómo será su vida dentro de unos años.
Finalmente, mi número diez, y no el menos importante (porque la lista está un
poco desordenada) es: Seguir cuidando a mi familia y darles o recompensarles de
alguna manera lo que han hecho por mí. Siempre, aunque te falte de todo, o lo
hayas perdido todo, o hayas hecho lo que hayas hecho, vas a tener a tu familia,
que esté de tu lado o no, eso depende de ti, pero siempre va a ser tu familia,
así que cuídala y mímala muchísimo porque ella lo da todo por ti, demuéstrale
que la quieres.
Bueno lectores, espero que hayáis reflexionado sobre vuestros diez 'puntos' y que durante este mes, no me hayáis hechado mucho de menos, no os avisé, me fui a entrenar fuera de mi lugar habitual de entrenamiento y no hice nada, estoy con exámenes y no os avisé que no podría escribir, lo sé, lo siento...
Buenas noches Chipirones!
Subscriure's a:
Missatges (Atom)